Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙ 

Κεφάλαιο 23

ΡΩΤΗΣΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ για τη γυναίκα εξαιτίας της οποίας είχε μαλώσει με τον παππού, για ποιο λόγο δεν μπορούσε να έρθει σε επαφή μαζί της και γιατί την επιδίωκε. 

 «Ξέρεις» ξεκίνησε να λέει η Αναστασία, «είναι πολύ σημαντικό όταν δύο άνθρωποι ενώνουν τις ζωές τους, να έχουν πνευματική έλξη. Όμως δυστυχώς στην εποχή μας όλα ξεκινούν από τη σαρκική έλξη. Για παράδειγμα, βλέπεις μια όμορφη κοπέλα και την ποθείς, σαν σώμα, σαν ψυχή όμως δεν την έχεις δει. Πολλοί άνθρωποι ενώνουν τις ζωές τους με βάση αυτό. Η σαρκική έλξη πολύ γρήγορα περνά ή μεταφέρεται σε κάποιο άλλο πρόσωπο. Τότε άραγε τι ενώνει τους ανθρώπους; Το να βρεις έναν κοντινό πνευματικά σε σένα άνθρωπο με τον οποίο θα μπορείς να αποκτήσεις την αληθινή ευτυχία, δεν είναι και τόσο δύσκολο, όμως στον δικό σας τεχνοκρατικό κόσμο ξεφυτρώνουν ένας σωρός εμπόδια. Η γυναίκα με την οποία προσπαθώ να αποκτήσω επαφή μένει σε μια μεγάλη πόλη και τακτικώς επισκέπτεται ένα συγκεκριμένο τόπο, προφανώς για δουλειά. Στον τόπο εκείνο ή κατά τη διαδρομή που κάνει ως εκεί, συναντά έναν άνθρωπο ο οποίος βρίσκεται πνευματικά πολύ κοντά της με τον οποίο όχι μόνο θα μπορούσε να ευτυχήσει, αλλά το βασικότερο όλων είναι πως θα μπορούσε να γεννηθεί ένα παιδί απ’ αυτούς που θα έφερνε πολλά καλά στον κόσμο, καθώς η συν-δημιουργία του θα συνέβαινε πάνω σε μια έξαρση όμοια με τη δική μας. Όμως ο άνθρωπος αυτός δεν μπορεί να κάνει το πρώτο βήμα και να της το εξομολογηθεί, σε αυτό δυστυχώς φταίει η γυναίκα. Φαντάσου ότι κοιτώντας το πρόσωπό της αντικρίζει την εκλεκτή της καρδιάς του, αλλά μόλις η γυναίκα αντιληφθεί το βλέμμα του πάνω της, άμεσα κορδώνεται, προσπαθεί να ανεβάσει -δήθεν άθελά της- τη φούστα και πολλά παρόμοια καταστρέφοντας μια πολύ σημαντική στιγμή. Ορμώμενος από σαρκικά συναισθήματα στρέφεται προς μια άλλη που του είναι πιο προσιτή. Θέλω λοιπόν να πω στη γυναίκα αυτή τι να κάνει, όμως δεν μπορώ να τη διαπεράσω. Ο εγκέφαλός της ούτε για μια στιγμή δεν είναι ανοιχτός για να λάβει πληροφορίες, αυτός δουλεύει μόνο για τα καθημερινά προβλήματα. Φαντάσου ότι μια φορά την παρακολούθησα για ένα ολόκληρο 24ωρο, ήταν εφιάλτης! Ο παππούς έπειτα με μάλωσε που δεν δουλεύω αρκετά με τους ντάτσνικ*( ΝΤΑΤΣΑ: Συνηθισμένο εξοχικό κατάλυμα των κατοίκων των πόλεων που περιβάλλεται από ένα μικρό κομμάτι γης ή έναν μεγάλο κήπο. Για τους Ρώσους όμως αποτελεί μια ολοκληρωμένη κουλτούρα για το πως να περνάνε τον χρόνο τους δημιουργικά φυτεύοντας και καλλιεργώντας τα δικά τους φρούτα και λαχανικά. ΝΤΑΤΣΝΙΚ: Ιδιοκτήτες των ντάτσα)και ότι γενικώς ασχολούμαι με έναν τομέα που δεν πρέπει. Αυτή ξυπνάει το πρωί και η πρώτη της σκέψη δεν είναι να χαρεί την καινούργια μέρα, αλλά να φάει. Στεναχωριέται που δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο τρόφιμο και ανησυχεί μήπως της λείπει κάποιο από τα καλλυντικά που μακιγιάρεται, ίσως η κρέμα ή οι σκιές. Μόνιμα σκέφτεται που θα πάει να τα αγοράσει. Πάντα αργεί και πάντα τρέχει, σκεπτόμενη να προλάβει το ένα μέσο μεταφοράς ή το άλλο. Όταν πια φτάνει στον προορισμό της, ο εγκέφαλός της είναι ήδη υπερφορτωμένος με κουταμάρες, κατά τη δική μου άποψη. Από τη μια το μυαλό της πρέπει να δίνει οδηγία στο πρόσωπό της για μια έκφραση σοβαρή για την επιτέλεση κάποιας εργασίας, από την άλλη σκέφτεται για κάποιο πρόσωπο τρίτο, ίσως μια φίλη της ή γνωστή της και θυμώνει. Παράλληλα ακούει και τι λένε οι γύρω της. Το φαντάζεσαι; Και όμως έτσι περνάει μέρα με τη μέρα η ζωή της. Κατά την επιστροφή της προς το σπίτι, κάνει την ευτυχισμένη όταν κάποιος την κοιτά, σκέφτεται περί καλλυντικών και χαζεύει τα ρούχα στις βιτρίνες, προτιμώντας πάντα εκείνα που θα αναδείξουν τα προκλητικά σημεία του σώματός της, θεωρώντας ότι μέσα απ’ αυτά θα συμβεί κάποιο θαύμα, παρόλο που στη δική της περίπτωση συμβαίνει το αντίθετο. Τακτοποιεί το σπίτι της και νομίζει ότι ξεκουράζεται όταν παρακολουθεί τηλεόραση, ασχολείται με το φαγητό, αλλά το βασικότερο όλων είναι ότι ούτε για μια στιγμούλα δεν σκέφτεται για κάτι όμορφο. Έπειτα ξαπλώνει στο κρεβάτι της να κοιμηθεί, συνοδευόμενη από τα προβλήματά της. Έστω για ένα λεπτό μόνο να ξέφευγε από αυτά για μια μέρα και να σκεφτόταν για…»  

«Αναστασία, περίμενε, περιέγραψε μου πώς θα έπρεπε να είναι η εξωτερική εμφάνιση αυτής της γυναίκας, τα ρούχα της και τι θα πρέπει να σκέφτεται τη στιγμή που ο συγκεκριμένος άντρας θα βρίσκεται δίπλα της. Τι ακριβώς, δηλαδή, θα πρέπει να κάνει προκειμένου να της εξομολογηθεί την αγάπη του;» Η Αναστασία μου διηγήθηκε τα πάντα και με κάθε λεπτομέρεια, όμως θα σας αναφέρω μια από τις προτάσεις της, αυτή που θεωρώ ως άντρας την πιο καθοριστική απ’ όλες.  

«Πράσινο φόρεμα λίγο πιο κάτω από το γόνατο, χωρίς ντεκολτέ με άσπρο γιακά, ούτε ίχνος μακιγιάζ και με αληθινό ενδιαφέρον για τα λεγόμενα του άντρα με τον οποίο μιλάει».  

«Αυτό είναι όλο και όλο;» ρώτησα. 

 «Πίσω απ’ αυτά τα τόσο απλοϊκά πράγματα, στέκονται πολλά. Για να μπορέσει να διαλέξει το συγκεκριμένο φόρεμα, να μη χρησιμοποιήσει καθόλου μακιγιάζ και να κοιτάξει με πραγματικό ενδιαφέρον τον άνθρωπο που έχει απέναντί της, είναι αναγκαίο να αλλάξει τη γενικότερη αντίληψή της για τη ζωή».